گاهی آدم‌های خوبی روزی آدم می‌شوند. صورت‌ش کمی تپل بود و مثل اغلب جنوبی‌ها سبزه. یکی از چشم‌هایش مصنوعی بود و این را وقتی فهمیدم که چشم‌هایش را گرداند و دیدم که یکی‌شان از جای‌ش جم نمی‌خورد. بماند که خیلی گفت از مقاومت‌شان در خرم‌شهر و مسجدش و نامرادی‌های روزگار و خیانت‌های این روزهای منافقان و بماند که چه‌قدر بغض ریخت توی گلوی همه‌ی بچه‌ها و اشک بعضی‌ها که راحت‌تر می‌توانستند پیش چشم بقیه گریه کنند، درآمد، بماند. دوباره وقتی رفتیم شلمچه، نزدیکی‌های غروب بود که دوباره آمد و با همان اورکتِ سبز رنگ‌ش و همان ریش کوتاه آن‌کادره‌ی سفیدش جلوی روی‌مان ایستاد و با ته لهجه‌ی جنوبی‌ش دوباره برای‌مان تعریف کرد و اشک‌مان را حسابی درآورد، بماند. اما...
اما وقتی همه رفتند با چند نفری دوره‌اش کردیم و همین‌طور قدم‌زنان می‌رفتیم و او برای‌مان تعریف می‌کرد. یک جایی بود که ایستاد، دور و برش را نگاهی انداخت. می‌شد بغض و حسرت و خسته‌گی از ماندن را در نگاه‌ش خواند. یک‌باره نمی‌دانم چه شد که از سید مرتضی آوینی گقت. گفت سید خیلی وقت‌ها می‌آمد و می‌نشست روی خاک‌های شلمچه و دعا می‌خواند، قرآن می‌خواند، نماز می‌خواند و بی‌قراری می‌کرد. می‌گفت سید گاهی خیلی بی‌قراری می‌کرد و به ما می‌گفت روزی می‌رسد که بابت آرمان‌های‌تان مسخره‌تان می‌کنند و.. گفت یک روز توی یک سنگر سید دست انداخت روی شانه‌ام و گفت می‌خواهم یک خاطره برای‌م تعریف کنی که بکر باشد، یعنی تا حالا برای هیچ کس نگفته باشی. می‌گفت شروع کردم از جوانی گفتم که توی یک سنگر بود و آرپی‌جی مستقیم رفت و خورد توی سنگر و بعد دوان دوان همان‌طوری که بدن‌ش شعله‌ور بود از سنگر آمد بیرون و می‌دوید و هی بلند داد می‌زد یا حسین یا حسین و وقتی حتی خاک ریختن‌های ما، روی‌ش، افاقه نکرد و داشت جان می‌داد همان‌طور می‌گفت یا حسین و همان‌طور یا حسین‌ گویان رفت. می‌گفت وقتی به آخرش رسیدم دیدم دست‌های سید روی شانه‌ام می‌لرزد، نگاه‌ش که کردم دیدم چشم‌هایش پر از اشک است. بعد دوباره بلند شد و رفت و همین طور بی‌قرار میان همین خاک‌ها پرسه می‌زد و هی می‌گفت نمی‌تواند دیگر برگردد به شهر...
کمی که با هم جلوتر رفتیم و فقط دو سه نفر هم‌راه‌ش بودیم گفت سید می‌دانست که قرار است برود. گفت فیلم مقتل‌ش را ببین، درست قبل از پروازش، رو به دوربین دست‌ش به یک حالتی تکان می‌دهد یعنی من دارم می‌روم، من دارم پرواز می‌کنم...

نمی‌دانم نصفه شبی برای چه این‌ کلمات آشفته را می‌نویسم. یک‌باره دل‌م تنگ شد. هوایی شد. یادش به خیر بعد که رفتیم فکه و رفتیم سر مقتل آوینی، نشستم و برای حال و روز خودم، یک دل سیر گریه کردم. نمی‌دانستم برای چه، فقط نسیمی بود که می‌وزید و بغض می‌آورد. فقط بغض می‌آورد...